W. [2008] - dir: Oliver Stone

Πως είναι να γεννιέσαι με όλο το βάρος του κόσμου στην πλάτη σου;

Η κάμερα στρέφεται στα χρόνια της αθωότητας, στο 1966 όπου ο George Bush Junior περνάει από τα παραδοσιακά καψόνια που επιβάλλει η εισαγωγή στις φοιτητικές λέσχες. Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και η αποστομωτική του μνήμη κερδίζουν τον θαυμασμό των γύρω του, γι αυτό και γίνεται αμέσως δεκτός. Ίσως αυτή και μόνο η σκηνή να είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο W.

Ο Oliver Stone μας έχει αποδείξει πολλές φορές την πώρωση του με τους “βασιλιάδες” της χώρας του: JFK, Nixon. Ένας σκηνοθέτης που λατρεύεται και μισείται για πολλούς λόγους, καθρεφτίζει τον εαυτό του σε ανθρώπους που βιώνουν το ίδιο ακριβώς. Τρις κατάρατοι και είδωλο - λατρεμένοι, όχι τυχαία όλοι τους πρόεδροι, όχι μόνο ενός έθνους αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Και φυσικά, γιατί να μην ασχοληθεί με έναν ακόμα, ειδικά την εποχή που ήταν από τους πιο εύκολους στόχους; Μην ξεχνάμε εξάλλου πως ο Stone, έχει μια χρόνια προσκόλληση σε θέματα πολέμου αλλά και σε πολιτικά πρόσωπα, μαγεμένος ίσως από τους μύθους που πλάθονταν γύρω από αυτά.

Επιλέγοντας να πλησιάσει τα ευαίσθητα εφηβικά χρόνια του πρώην προέδρου της Αμερικής, ξετυλίγει το κουβάρι του παρελθόντος ενός ανθρώπου που άφησε στην άκρη το όνειρο να γίνει παίκτης που baseball, για να διαχειριστεί το βάρος του ονόματος που κληρονόμησε. Μεγαλωμένος για να συγκρίνεται πάντα με τον αδελφό του, να πετιέται στη γωνία ως μη-επαρκής από έναν πατέρα αγωνιστή, ο W έπεισε τον εαυτό του να αναλάβει την “οικογενειακή επιχείρηση”, την διακυβέρνηση του τόπου του, για μπορέσει να αισθανθεί σωστός γιος. Κι έτσι, σιγά σιγά ο Stone χτίζει το τραγικό πορτραίτο εκείνου, που η έμμονη ιδέα της κατωτερότητας τον έσπρωξε στην προεδρική καρέκλα και αυτός απλά κάθισε. Εξάλλου η σκέψη πως εκεί ανήκει είχε φυτευτεί πριν χρόνια στο μυαλό του. Και φυσικά καμιά αντίστοιχη για αποχώρηση δεν φυτεύτηκε ποτέ.

Όμως είναι επόμενο για τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν μέσα σε ανταγωνιστικό περιβάλλον να διατηρήσουν αυτήν τους την ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους και να εξαντλούνται στην ψυχοφθόρα αναζήτηση της επιβεβαίωσης, η οποία συνήθως οδηγεί σε λάθος επιλογές. Ο W άπλωσε τα πόδια του πάνω στο οβάλ γραφείο γιατί έτσι ένιωσε σπουδαίος, έστειλε στρατεύματα στο Ιράκ επειδή έτσι πίστεψε πως θα κέρδιζε τον θαυμασμό και ξεστόμισε ουκ ολίγα μεγάλα λόγια επειδή κάποιοι χαμογελούσαν σε κάθε ένα από αυτά με συμπάθεια. Τι από αυτά ήταν πραγματική επιλογή δική του; Ίσως ο γάμος με την Laura, εκείνη που αγάπησε τον αυθόρμητο και φωνακλάδικο εαυτό του.

Με ύφος διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Stone, σκηνοθετεί τη βιογραφία ενός ακόμα επικηρυγμένου (καθηλωτικός ο Josh Brolin που σε στιγμές νιώθεις πως έχεις μπροστά σου τον ίδιο τον Bush) για να καταλήξει πανηγυρικά σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι ένας λάθος άνθρωπος βρισκόταν για χρόνια σε λάθος θέση. But two wrongs make one right. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία και για οκτώ χρόνια πρέσβευε στο συγκεκριμένο έθνος ένας ατίθασος έφηβος που προσπαθούσε να επουλώσει τα παιδικά του τραύματα. Είμαστε ο,τι τρώμε και οι Αμερικανοί για χρόνια επέμεναν να “γευματίζουν”το πρόσωπο του Bush. La mala educación...

Black Swan - Magnificent Posters

Προγραμματισμένο για να κλείσει το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Black Swan του Darren Aronofsky έχει ήδη κλέψει τις εντυπώσεις με τις Avant - Garde αφίσες του. Λες και φτιαγμένες από την ένδοξη γερμανική σχολή του Bauhaus, με αυστηρή τριχρωμία, επανα-λαμβανόμενα μοτίβα και μια γενικότερη αφαιρετική αισθητική, οι αφίσες παραπέμπουν σίγουρα σε ανάλογες του παρελθόντος. Και φυσικά η επιλογή του στυλ δεν είναι τυχαία: μεταφέρει πλήρως την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ, έτοιμο να μας συνεπάρει. Ας το ελπίσουμε.

Αρκετά ζοφερές τόσο χρωματικά όσο και εννοιολογικά, ίσως οι καλύτερες που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Σχεδιασμένες από την αγγλική La Boca. Ρίξτε μια ματιά στο portfolio και στο blog τους, θα εντυπωσιαστείτε.

 

10 [1979] - dir: Blake Edwards

Η εκρηκτική Bo Derek αναδύεται από την θάλασσα ως μια άλλη λουόμενη Αφροδίτη της εποχής της. Βρεγμένη και πανέμορφη, με μια απίστευτη φρεσκάδα στο πρόσωπο και τα υπέροχα κρυστάλλινα μπλε μάτια της, τρέχει αργά προς το μέρος σου. Το σώμα της αγαλματένιο και απόλυτα αισθησιακό, σχίζει τον αέρα και φτάνει κοντά σου, σε αναζητά. Dream on....

Στην δεκαετία του '70, που έχει χαρακτηριστεί ως αυτή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, άνθρωποι μιλούν για σχέσεις, ηλικία και φυσικά για το σεξ. Σε μια εποχή που οι γυναίκες πλέον φοράνε παντελόνια και οι άντρες επίσης αλλά “καμπάνα”, ο George και η Samantha (εξαιρετικά sexy στο ανδρόγυνο look της η Julie Andrews) ψάχνουν να βρουν τι θέλουν ο ένας από τον άλλο, αλλά και από τον εαυτό τους. Σεξ; αγάπη; κι άλλο σεξ; σεξ με άλλους; Βασικά ο George τα θέλει όλα αυτά μιας και το καμπανάκι των σαράντα δύο ξαφνικά χτυπάει και του θυμίζει πως δεν είναι νιάτο, άρα ίσα που προλαβαίνει να γνωρίσει και άλλες γυναίκες. Typical male..

Άντρας που προσπαθεί να παραμείνει νέος έχοντας δίπλα του νεαρές κοπέλες, βάζει μπρος όλη του την γοητεία και βγαίνει για το κυνήγι του perfect 10, του καλύτερου δυνατού δηλαδή. Δεν έχει σημασία που είσαι 1,50 και ο Dudley Moore, γιατί τότε το σεξ υπήρχε απλόχερα παντού, όπως και τα λεγόμενα joints, άρα ο συνδυασμός των δύο και το πνεύμα της εποχής έκαναν εύκολη την εύρεση συντρόφου για μια νύχτα. Ένας άντρας που ξέρει τι θέλει αλλά αρνείται να το παραδεχτεί, δίνει μια ακόμη ευκαιρία στον εαυτό του να γευτεί τον έρωτα και να φαντασιωθεί ακόμη και την πιο όμορφη γυναίκα. Και να που θα μπορούσε να την έχει. Όντως;...

Ο αγαπητός Blake Edwards επέλεξε τότε να κάνει ένα διασκεδαστικό πέρασμα από την αντρική ψυχοσύνθεση πλάθοντας μια ιστορία διαχρονική μέχρι και σήμερα. Ο Χρόνος έρχεται να επισκεφθεί τον συμπαθέστατο George αλλά ο ίδιος δεν είναι ακόμα έτοιμος να του ανοίξει διάπλατα την πόρτα και να τον υποδεχτεί με χαμόγελο. Γιατί μαζί του έχει φέρει την ακάλεστη φίλη του την Ανασφάλεια η οποία όχι μόνο δεν έχει τρόπους, αλλά προσπαθεί να τρυπώσει στις σκέψεις του.

Η κάθε εποχή όμως χειρίζεται ανάλογα την πάροδο του χρόνου και ίσως το πιο ιδιότυπο σε αυτήν την ταινία να είναι πως ο Edwards επέλεξε έναν άντρα για τον φέρει αντιμέτωπο μαζί της. Μπορεί για λόγους ευκολίας μιας και η πολυπλοκότητα του γυναικείου μυαλού και ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεται και αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση να απαιτούσε περαιτέρω έρευνα από τον δημιουργό, ίσως για λόγους βιωματικούς. Εγώ όμως τείνω να πιστέψω πως ήθελε για μια ακόμα φορά να διαφέρει από τους γύρω του, τολμώντας να προβάλλει έναν ευαίσθητο και ανασφαλή άντρα, εικόνα σπάνια για εκείνη την εποχή – και όχι μόνο. Η τόλμη του όμως δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Τα πλούσια πάρτυ του “ενοχλητικού” γείτονα που κατασκοπεύει συχνά πυκνά ο George περιέχουν αρκετές γυμνές σκηνές ικανές να σε κάνουν να κοκκινίσεις ακόμα και σήμερα, ενώ ο βουβός θόρυβος του συνωστισμένου πλήθους θυμίζει έντονα ένα άλλο “Πάρτυ”.

Αρκετά παραγκωνισμένο, τοποθετημένο κάτω απ την ταμπέλα του σαχλού, το “10” είναι για πολλούς μια από τις πιο μέτριες ταινίες του λατρεμένου Edwards. Ναι φυσικά, δεν φτάνει την αίγλη του Breakfast at Tiffany's, ούτε τους σκανδαλιάρηδες Ροζ Πάνθηρες όμως δεν σταματάει σε κανένα σημείο του να είναι ο ίδιος χιουμοριστικός αντικατοπτρισμός εκείνης της αθώας εποχής μια μανιέρα που πάντα χαρακτήριζε αυτόν τον δημιουργό. Και το πιο σημαντικό απ΄ όλα, είναι πως ο συγκεκριμένος κατάφερνε να καταγράφει το στίγμα της εποχής του όταν ο ίδιος το ζούσε, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούσε ένα υπέδαφος για να αναπτυχθεί στον μελλοντικό θεατή μια νοσταλγία για αυτήν. Και είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα που κρατάει τέτοιες ταινίες ζωντανές στις καρδιές μας.

Παλιές καλές εποχές που θα έλεγαν και οι γονείς μας και θα είχαν απόλυτο δίκιο, διότι στα 70ς οι άνθρωποι δεν είχαν μεταμορφωθεί ακόμα σε υπερκαταναλωτικά και αντικοινωνικά όντα, χαίρονταν τον έρωτα, την μουσική, την μόδα, την ομορφιά και γενικά την ζωή χωρίς να το πολύ σκεφτούν. Η μηχανή του χρόνου πότε θα εφευρεθεί;

 

Stone [2010] - dir: John Curran

Ο Stone είναι ένας φυλακισμένος που έχει εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του σε μια φυλακή του γκρίζου Detroit. Η Lucetta είναι η γυναίκα του που επιθυμεί διακαώς να τον έχει πάλι κοντά της και θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει. O Jack είναι αυτός που θα συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να εξεταστεί η αναστολή του Stone. Όταν ο τελευταίος θα προσπαθήσει μέσω της γοητευτικής γυναίκας του να επηρεάσει τη γνώμη του Jack προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, τότε τα πράγματα θα αρχίζουν να περιπλέκονται. Γιατί κάποιος τους λέει ψέματα.

Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που αποδεικνύονται εξαιρετικά γενναιόδωρες προσφέροντάς σου κάτι άλλο από αυτό που υποψιάζεσαι εξ αρχής πως θα πάρεις από αυτές. Το Stone καταφέρνει πολύ επιδέξια να σου δώσει τροφή για να σκεφτείς και να καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα τοποθετώντας σε ενώπιον των ηρώων, αλλά και των δικών σου ορίων και πιστεύω. Που ξέρεις, ίσως τελικά η ταινία να αφορά εσένα.

Ο Jack και η Madylyn, ο Stone και η Lucetta, δύο ζευγάρια ηλικιακά αντίθετα αλλά ψυχικά ταυτόσημα συναντιούνται. Κάποιοι τους νιώθουν την ανάγκη για προσοχή και φλέγονται στη ιδέα της εγκατάλειψης, ενώ κάποιοι άλλοι αισθάνονται ήδη εγκαταλελειμμένοι και αναζητούν στήριξη σε πράγματα που δεν βλέπουν αλλά αντιλαμβάνονται, όπως οι ανώτερες δυνάμεις, θρησκευτικές και μη. Τοποθετημένοι στις τέσσερις άκρες ενός αόρατου σταυρού, οι ήρωες αυτής της ταινίας θα πλησιάσουν φευγαλέα προς το κέντρο που βρίσκεται η αλήθεια για να την αγγίξουν, πάντα όμως θα νοιώθουν αδύναμοι απέναντί της και θα επιστρέφουν πίσω στον μοναχικό τους εαυτό.

Ο θρησκευτικός υποβολέας που ακούγεται σχεδόν καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας καταφέρνει να σε υπνωτίσει και να σε αφήσει έρμαιο της ήδη υπνωτισμένης ζωής των πρωταγωνιστών. Πατώντας με πολύ άνεση στην ομιχλώδες ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Curran, θα ξετυλίξει τους σκοπούς του κάθε χαρακτήρα για να τους περιπλέξει ακόμα περισσότερο γύρω τους. Και ενώ αρχικά έχεις την εντύπωση ότι μπορείς ίσως και εύκολα να ψυχολογήσεις τις συμπεριφορές τους έρχεσαι αντιμέτωπος με τις σκέψεις σου που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση. Το πέπλο του μυστηρίου όμως βρίσκεται κάτω από αυτό του θρησκευτικού αρχέτυπου και η ιδιότητα του καλού και του κακού αλλάζει διαρκώς χέρια, το ίδιο και αυτή του πιο δυνατού.

Η αρχή είναι το τέλος και το τέλος η αρχή, το βούισμα της μέλισσας μέσα στο μυαλό δεν σταματάει όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι χαρακτήρες θα μείνουν ίδιοι, παρ' όλα αυτά δέχονται να περπατήσουν στην κινούμενη άμμο της ηθικής, ρισκάροντας να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο υπόκωφος ήχος που εσκεμμένα συνοδεύει αρκετές από τις στιγμές της ταινίας κάνει την καρέκλα σου άβολη και εσύ περιμένεις με αγωνία να συμβεί μια έκπληξη που θα ανατρέψει τα πάντα, αλλά όλα θα επιστρέψουν εκεί που ήταν πριν. Όμως αυτές οι ζωές θα αποδειχθούν παράλληλες και θα περπατήσουν όλες στην ίδια ευθεία: η αιτία που οδήγησε τον Stone στην φυλακή ίσως γίνει η λύτρωση του Jack. Το τσιγάρο της μοναξιάς που καπνίζει η Lucetta μοιάζει με αυτό της Madylyn. Το βλέμμα του Jack στρέφεται σε μια ανώτερη δύναμη, ίσως την ίδια που βοηθάει την Madylyn να συνεχίζει τη ζωή της.

Edward Norton και Robert De Νiro επιστρέφουν στους στιβαρούς δραματικούς ρόλους ενώ η Milla Jovovich αποδεικνύεται ξανά, μια άξια ηθοποιός που τυχγάνει να είναι όμορφη και όχι το αντίθετο που αρκετοί υποστηρίζουν. Δεν ξέρω εάν κάποιος από τους χαρακτήρες θα καταφέρει να γίνει συμπαθής, σίγουρα όμως όλοι τους θα βρεθούν υπό αμφισβήτηση όπως και η ταινία που δημιούργησε ο Curran. Και εγώ πιστεύω πως εκείνοι που δεν ενθουσιάστηκαν ίσως να περίμεναν μια χορταστική μπουκιά στην οποία θα κατανοούσαν όλες τις γεύσεις.

Εδώ όμως έχουμε τέσσερις χαρακτήρες που δεν θα ανακαλύψεις ποτέ ποιες είναι οι προθέσεις τους. Αυτές οι μάσκες δεν θα πέσουν. Sorry...

Eat Pray Love [2010] - dir: Ryan Murphy

Καθώς το χέρι μου γλιστρούσε ευχάριστα πριν δύο μήνες στις σελίδες του βιβλίου Eat Pray Love, συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο πόσο εύκολα μπορεί να ταυτιστεί κάποιος με την ιστορία της Elizabeth Gilbert. Κρατούσα ένα δυνατό όπλο για το πως ένας άνθρωπος μπορεί να βγει ζωντανός από τη σκληρή δοκιμασία της αναζήτησης της προσωπικής ισορροπίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που το προσπαθούν. Ο γλαφυρός τρόπος περιγραφής του πόνου που βίωσε η Gilbert μόνο και μόνο επειδή είχε το θάρρος να αρνηθεί τις ευκολίες της ζωής, ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ και η αμεσότητά της που σου ανοίγουν διάπλατα την πόρτα της ψυχής της για να μπεις εσύ ο άγνωστος μέσα, είναι ένα γλυκό βάλσαμο. Το ότι η παραγωγή της ταινίας κατέληξε σε μια τόσο αδιάφορη μεταφορά της ιστορίας στη μεγάλη οθόνη, δεν το περίμενα.

Μια Αμερικανίδα στο ζενίθ της ζωής, στην Νέα Υόρκη της αφθονίας, την πόλη που ούτε αυτή αλλά ούτε και οι επιθυμίες των κατοίκων της κοιμούνται ποτέ. Νέα, επιτυχημένη συγγραφέας, παντρεμένη, κυνηγός του χρόνου και της παραγωγικότητας, συνειδητοποιεί τις λάθος επιλογές της και επιτέλους βρίσκει το θάρρος να το δηλώσει δυνατά ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας. Επώδυνος χωρισμός, νέα σχέση, ακόμα πιο επώδυνοι χωρισμοί. Εδώ όμως δεν έχουμε μια γυναίκα που κοιτά την καλοπέραση της αλλά κάποια που θρηνεί για τα λάθη και την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των συντρόφων της, καταλήγοντας με μαθηματική ακρίβεια σε ψυχολογική πτώση, την θλίψη και την κατάθλιψη. Αλλά όπως γράφει και η ίδια στο βιβλίο της “Ο Θεός δεν σου κλείνει ποτέ την πόρτα κατάμουτρα πριν σου ανοίξει ένα πακέτο μπισκότα”. Γι αυτό και εισακούει την επαναλαμβανόμενη επιθυμία της να μάθει Ιταλικά, γνωρίζει μια Ινδή γκουρού και ένας μάγος από την Ινδονησία την προσκαλεί να τον επισκεφθεί. Στην Ιταλία. Στην Ινδία. Στην Ινδονησία. Η Αγία Τριάδα της.

Η Ιταλία είναι η πρώτη πρόκληση. Ένας λαός που αναγνωρίζει το δικαίωμά του στην απόλαυση και την dolce vita, λέξεις άγνωστες ως τότε γι αυτήν. Η τέχνη του“Δεν κάνω τίποτα” όμως αρχίζει να της γίνεται αγαπητή μιας και συμπίπτει απόλυτα με την ανάγκη για περισσότερη επαφή με τον εαυτό της αφήνοντας κατά μέρος τη διαρκή αυτό - επιβεβαίωση ότι η ευτυχία που της συμβαίνει της αξίζει, χαρακτηριστικό της υπερκινητικής προέλευσής της. Στην Ινδία θα εγκατασταθεί σε ένα ashram για να συναντήσει τον προσωπικό της Θεό μέσα από την προσευχή και το διαλογισμό. Στο πνευματικό αυτό ησυχαστήρια θα καταλάβει τη σημαντικότητα της γαλήνης, της ηρεμίας ότι η ενέργεια είναι πολύτιμη για να την ξοδεύει αλόγιστα και στον οποιονδήποτε. Ότι το σύμπαν θα σου φερθεί όπως του φέρεσαι κι εσύ. Η Ινδονησία θα είναι το τελευταίο της βήμα. Εκεί θα επιδιώξει την εσωτερική της ισορροπία αλλά και να ξανασυναντήσει τον μάγο που πριν αρκετούς μήνες είχε προβλέψει ότι θα μείνει κοντά του προκειμένου να της μεταφέρει τη Σοφία του. Κάπου εκεί έρχεται και ο έρωτας.

Έχω ξανασυναντήσει την αθώα παγίδα που σου στήνει το μυαλό όταν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο, μιας και τα γεγονότα έχουν ήδη πάρει μορφή στον χάρτη στης μνήμης. Είναι δύσκολο να δεχτείς την απόδοση της ίδιας ιστορίας από κάποιον άλλο. Όμως εδώ έχουμε μια επιφανειακή επαφή με το πνευματικό ταξίδι της Liz Gilbert, ένα χάδι που δεν τολμά να αγγίξει εις βάθος την ιστορία και να φτάσει στην ουσία του πράγματος. Όμορφες εικόνες από τον Ryan Murphy (γνωστός και ως σκηνοθέτης του μακάβριου Nip/Tuck) που κάνει μια μικρή έκπληξη με την ευαισθησία που δείχνει στην φυσική ομορφιά των τοπίων, η πάντα λαμπερή Julia Roberts αλλά πουθενά η ολοκληρωμένη ενσάρκωση της προσωπικότητα της Gilbert. Καμία περιγραφή στο πόσο δύσκολη είναι η επίτευξη της αυτοσυγκέντρωσης και του διαλογισμού, καμία αναφορά στο οικογενειακό της περιβάλλον, τους ψυχολογικούς λαβύρινθους, τη διαλυμένη της ψυχή, ενώ οι άνθρωποι που συνάντησε στη διαδρομή παρουσιάζονται σαν εύκολες γνωριμίες χωρίς ουσιαστικό αντίκτυπο στη ζωή της. Πώς μπορεί να αποτυπωθεί η τόλμη και το θάρρος αν οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν ρισκάρουν;

Ίσως το πιο λυπηρό απ' όλα να είναι η έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στην ιστορία της γυναίκας αυτής, προφανώς γιατί τα σίγουρα χρήματα δεν χρειάζονταν στην προκειμένη περίπτωση γερή και ρεαλιστική βάση. Όμως εδώ είναι το μεγάλο λάθος και η αποτυχία της ταινίας μιας και αποδεικνύεται πως οι ίδιοι άνθρωποι δεν “διάβασαν” σωστά τον τεράστιο απόηχο που είχε το βιβλίο. Αναγνωρίζω τη δυσκολία που έγκειται στο να περιγραφούν οι πλούσιες εμπειρίες που βίωσε η ηρωίδα σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, όμως μέσα σε δυόμιση σχεδόν ώρες παρακολουθούμε ένα φευγαλέο πέρασμα από αυτή τη διαδρομή. Και ορισμένες φορές όλα δείχνουν να έχουν συμβεί με ένα χτύπημα των δαχτύλων. Κανένας άνθρωπος όμως δεν ξανά ενώθηκε έτσι απλά πριν γίνει πρώτα χίλια κομμάτια. Και εγώ δεν είδα ούτε ένα.

Fantastic Mr. Fox [2009] - dir: Wes Anderson

Ο κύριος Fox παίρνει πρωινό με τη συντροφιά της αγαπημένης του γυναίκας και του λατρεμένου του γιου. Διαβάζει την πρωινή εφημερίδα και αφού τελειώσει, οδεύει για την δουλειά. Είναι η ώρα που ξεκινάει η ημέρα και μαζί της ο στόχος για την εξασφάλιση ενός καλύτερου μέρους διαμονής για την οικογένειά του. Είναι η ώρα που τα κοφτερά δόντια και τα μυτερά του νύχια ετοιμάζονται να υπακούσουν το μυαλό, πραγματοποιώντας άλλη μια ατασθαλία. Γιατί, θα πρέπει να σας ενημερώσω πως ο κύριος Fox είναι μεγάλος ρέμπελος. Συν τοις άλλης, είναι και αλεπού.

Μια οικογένεια αλεπούδων ζει σε ένα λαγούμι όμως ο αρχηγός της, ο κύριος Fox δεν είναι πλέον ευχαριστημένος με αυτό. Πρώην κλεφτοκοτάς που αποφάσισε να νοικοκυρευτεί, λάτρης της παρανομίας, όσο και της φρέσκιας σάρκας ενός κοτόπουλου στα σουβλερά του δόντια, ονειρεύεται την μέρα που η αδρεναλίνη του θα εκτοξευθεί στα ύψη, κλέβοντας τους πιο ισχυρούς και πλούσιους ανθρώπους της πόλης. Η Φύση εναντίον του Ανθρώπου; Το έχουμε ξαναδεί αυτό το “έργο” και θα το βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Μόνο που εδώ εμφανίζεται μια μαγική κλειδαρότρυπα μέσα από την οποία ο θεατής μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή με την - αναπάντεχα - ανθρώπινη ψυχολογία του ζωικού βασιλείου που πρωταγωνιστεί, καταλήγοντας να ταυτιστεί μαζί τους. Αλεπούδες με ανασφάλεια, ντροπαλοί σκαντζόχοιροι, ψυχωτικοί αρουραίοι. Όλοι τους γνήσια outsiders, χαρακτήρες ενός ασυμβίβαστου φιλμ, περιφέρονται από καρέ σε καρέ για να συνθέσουν την τελική γκροτέσκ εικόνα του. Και μερικές φορές είναι πραγματικά μεγάλη απόλαυση να βυθίζεσαι στη δίνη κάτι τέτοιου.

Μέχρι πριν αρκετά χρόνια το μόνο που μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των παιδικών βιβλίων ήταν το φαινομενικά όμορφο. Όμως τα βιβλία αυτά δεν γράφονται μόνο για να ψυχαγωγούν και να πλάθουν ιδανικούς (και ανύπαρκτους) κόσμους αλλά και να διδάσκουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαντικά, αλλά - δυστυχώς σήμερα - ξεχασμένα ιδανικά. Στον Φανταστικό κύριο Fox δεν είναι αδύνατη η πραγματική αγάπη, δεν είναι ανέφικτη η εμπιστοσύνη, είναι πολύ απλό να προσφέρεις σε αυτούς που αγαπάς, έχει πλάκα να ενώνεις τα μυτερά σου νύχια με τους φίλους σου και να φωνάζεις “ένας για όλους και όλοι για έναν”. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια απλή οικογένεια, αλλά για μια καλοκάγαθη, ενωμένη συμμορία έτοιμη να χιμήξει στον εχθρό χωρίς να υπολογίσει τη σωματική της ακεραιότητα και αυτή είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που μπορεί να αφηγηθεί κανείς.

Ο αγαπητός Wes Anderson, σίγουρα βρίσκει την ιδέα του τρομακτικού εκστατική, γι' αυτό και επέλεξε την (λίγο σπάνια) μέθοδο του stop motion animation για να παρουσιάσει το ομώνυμο βιβλίο του Roald Dahl, μεταφέροντας για πρώτη του φορά ένα παιδικό βιβλίο στην μεγάλη οθόνη. Δεν είναι όμως εύκολο να σκηνοθετήσεις μια παρέα από άγρια ζώα που κινούνται σπασμωδικά και ταυτόχρονα να δείχνουν όμορφα! Διαλύοντας το συμβατικό καλειδοσκόπιο που θα χρησιμοποιούσε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Anderson επιλέγει να δει την ιστορία αυτή μέσα από το ιδιόμορφο πρίσμα του σαρκασμού, του υποχθόνιου, του black humor και να πετύχει αυτό που μέσα του θα αναζητούσε σαν αποτέλεσμα, αισθανόμενος ίσως και ο ίδιος, ως ένα αλλιώτικο παιδί.

Μακριά από σύγχρονες μεθόδους, γκλάμουρ σκίτσα με άψογα φινιρίσματα, παρά μόνο με κούκλες λες και φτιαγμένες από άχυρο και κουρέλια, στήνει με δεξιοτεχνία τις μαριονέτες του. Προσκαλεί λαμπερές φωνές και παρέα με το κοφτερό (όσο και τα περισσότερα δόντια των πρωταγωνιστών) σενάριο χτίζει αξιολάτρευτους χαρακτήρες. Ανακατεύει μια-δυο φορές την παλέτα των πιο γήινων χρωμάτων αυξομειώνοντας το κοντράστ, χαμηλώνει τα φώτα στις υπόγειες σκηνές και προσκαλεί τον, σωματικά πανομοιότυπο με τον ήρωά του, Jarvis Cocker να τραγουδήσει το φολκλόρ τραγούδι που του έγραψε.

Που οφείλεται το διαμαντένιο αποτέλεσμά της ταινίας; Μήπως στην υπέροχη σύμπραξη του ταλέντου του φανταστικού κυρίου Anderson, και της λιγοστής δημοτικότητας του συγκεκριμένου βιβλίου του Dahl, γεγονός που ελαφρύνει το βάρος μιας ενδεχόμενης όχι και τόσο επιτυχημένης μεταφοράς; Συνταγή δοκιμασμένη από λιγοστούς επιτυχημένη σχεδόν πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αμέριστη φροντίδα που έχει δείξει ο δημιουργός της στην λεπτομέρεια της κάθε σκηνής είναι αρκετή για να παραδώσει στον θεατή αξέχαστες φωτογραφικές εικόνες τυπωμένες σε ιλουστρασιόν χαρτί.

Σε αναζήτηση πληροφοριών γι' αυτό, μαθαίνουμε πως ο Dahl πριν το γράψει είχε χάσει το ένα από τα πέντε του παιδιά, θλιβερό συμβάν που τον οδήγησε στην σκιαγράφηση ενός υπέρ – προστατευτικού κύριου Fox. Κατ' εικόνα και καθ΄ ομοίωσή του; Αναλογιζόμενη την ευαισθησία των συγγραφέων παιδικών βιβλίων, σχεδόν σίγουρα ναι.

“I'm not different, am I?”

“We all are. Him, especially. But there's something kind of fantastic about that, isn't there?”

“Not to me. I'd prefer to be an athlete.”

Αυτός είναι ο κύριος Fox. Απλά, Φανταστικός!



Waitress [2007] - dir: Adrienne Shelly

Η Jenna πνίγεται. Και όταν πνίγεται, στο μυαλό της αρχίζουν να τρέχουν πολύχρωμα ζαχαρωτά, λιωμένη σοκολάτα, ζουμερά βατόμουρα και πολλά άλλα υλικά τα οποία καταλήγουν να γίνονται λαχταριστές πίτες με ιδιόρρυθμα και πρωτότυπα ονόματα. Το μυαλό και τα χέρια δουλεύουν ασταμάτητα, η φαντασία της ξεχειλίζει. Έτσι μόνο μπορεί και παίρνει δύναμη για να συνεχίζει την ζωή της στο καταπιεστικό περιβάλλον που την περικλείει. Αυτή είναι η άμυνα που της δίνει το οξυγόνο για να αναπνεύσει μέσα από την γαλάζια “χαρωπή” στολή της Σερβιτόρας.

Σε μια μικροαστική πόλης της Νότιας Αμερικής όπου ακόμα και ο αέρας που πνέει καταβάλλεται από το αίσθημα της μονοτονίας, η Jenna Hunterson σερβίρει αλλά και δημιουργεί πίτες στο diner του Joe. Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη καταφέρνει να την παγιδεύσει ακόμα περισσότερο στον αποπνικτικό γάμο με τον συναισθηματικά αποβλακωμένο άντρα της από τον οποίο θέλει απεγνωσμένα να δραπετεύσει. Ο Earl είναι φτιαγμένος από τα πιο άνοστα και μίζερα υλικά που υπάρχουν.Καταπιεστικός, ανασφαλής, ένα νταής που τρέμει τη φωνή του και επιτέλους, πόση ανοησία μπορεί να ανεχτεί κάποιος; Η ωρολογιακή βόμβα όμως έχει ρυθμιστεί και είναι έτοιμη να σκάσει στο πρόσωπο εκείνου που δεν ακούει κανένα από τα προειδοποιητικά χτυπήματα, που δεν βλέπει πέρα από την προσωπικό του εφησυχασμό, παρά μόνο φλυαρεί για τις δικές του ανάγκες.3...2...1...

Την Jenna την ξέρεις, είναι ένας πολύ οικείος άνθρωπος. Εκείνος που έχει στρογγυλοκαθίσει στον πάτο της δυστυχίας και έχει παραδοθεί στη ζωή που του ορίζουν οι άλλοι. Που προτιμά να ασφυκτιά παρά να πράττει αυτό που σκέφτεται έτσι όπως ακριβώς είναι, σε αντίθεση με τους γύρω της που την αντιμετωπίζουν με όλη την ειλικρίνεια που χωράει ο νους. Ίσως νιώσεις και εσύ τον κόμπο που έχει στο λαιμό να σε πνίγει το ίδιο. “The Queen of Goodness and Kindness”, μα ποιος θέλει έναν τέτοιο ανιαρό τίτλο; Από τη στιγμή που δεν είναι πηγή έμπνευσης για μία νέα πίτα νομίζω πως ούτε και η ίδια. Είναι όμως απίστευτο πώς καμιά φορά ένα ζαχαρωτό μπορεί να κρύβει μέσα του τη δύναμη μιας ολόκληρης τούρτας και να σε εκπλήξει ευχάριστα εκεί που δεν το περιμένεις.

Γιατί η Jenna μπορεί να έχει ανέβει στο μοναχικό roller coaster της θυματοποίησης αλλά από εκεί ψηλά έχει πάντα την καλύτερη θέα των ονείρων της. Όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους γύρω της τότε είναι που κάνει τις σπουδαιότερες συζητήσεις με την εαυτό της. Σα να σβήνει το φούρνο της ζωής που σιγό - καίει όλη μέρα, για να ακούσει την εσωτερική της φωνή, ένας προσωπικός διάλογος που την βοηθάει να αποτραβιέται και να βρίσκεται κοντά στην δική της έξοδο κινδύνου. Γιατί παρ' όλα τα εμπόδια η Jenna είναι κατασκευασμένη να βλέπει πέρα από αυτά, εκεί που ευτυχώς ακόμα βρίσκεται η ελπίδα της. Μικρές πόρτες διαφυγής υπάρχουν: ένας διαγωνισμός που μπορεί να της χαρίσει αρκετά χρήματα, ο νέος γιατρός που είναι έτοιμος να σταθεί δίπλα της, αλλά η λύση είναι εξωφρενικά κοντά και περιμένει απλά να της δώσει σημασία.

Η Adrienne Shelly δημιούργησε ένα χαρακτήρα από τα πιο γήινα υλικά. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να αγκαλιάσεις την Keri Russel που την υποδύεται, μια γιατί το κάνει πραγματικά καλά και μια γιατί αυτό θα είχες ανάγκη εάν ήσουν στη θέση της Jenna. Μια γυναίκα δημιουργική που αγαπά να προσφέρει στους γύρω της - και κάπου κάπου και στον εαυτό της - μέσα από τη μαγειρική της. Και που φτάνει γι αυτήν (όπως και για όλους μας) η ώρα να ανακαλύψει πως η ζωή δεν είναι ένα κομμάτι γλυκιάς αλλά πικρής πίτας που όμως επιλέχθηκε κατά λάθος. Αλλά για κάθε λάθος επιλογή υπάρχει πάντα και μια σωστή. Καβουρδισμένο με πολύ δόση κυνικότητας και με μια επιπλέον θλίψης, αφού η δημιουργός και σκηνοθέτης δολοφονήθηκε λίγο καιρό πριν την κυκλοφορία της ταινίας μην προλαβαίνοντας να θαυμάσει το δημιούργημά της ολοκληρωμένο.

Σερβίρετε τον πιο απολαυστικό εαυτό σας στους γύρω σας και φροντίζετε πάντα να έχετε τον χρόνο να σερβίρεστε το κομμάτι της αγαπημένης σας γεύσης. Ακόμα και αν ονομάζεται “Pregnant Miserable Self Pitying Loser Pie”.

It might taste like heaven!

Nowhere Boy [2009] - dir: Sam Taylor - Wood

Αν φανταζόσασταν πως ο John Lennon γεννήθηκε παιδί-θαύμα, λυπάμαι....

Αφήνοντας τον εαυτό σου να βυθιστεί στον βρετανικό αέρα που πνέει το Nowhere Boy, ξεχνάς πως η ταινία περιγράφει τα εφηβικά χρόνια του πιο γνωστού τραγουδιστή στον κόσμο. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιοδήποτε νεαρό και τις ψυχοσωματικές αλλαγές που δέχεται σε αυτή την “τρελή” ηλικία των δεκαπέντε. Αυτό όμως που κάνει ξεχωριστή και εντυπωσιακή τη ζωή αυτού του παιδιού δεν είναι τόσο η δυσκολία που βιώνει όσο ο βαθμός της. Μια εφηβεία γεμάτη απώλειες, απουσία πατρικής φιγούρας, συναισθηματικά κενά. Ένα έδαφος που συνεχώς δονούνταν από την έλλειψη σταθερότητας και όλα αυτά, σε ένα “εργατικό” Liverpool του '50.

Σε μια εποχή που οι δρόμοι έπαιρναν φωτιά από το Rock 'n' Roll, που ο Elvis προκαλούσε παροξυσμό και τα γυαλιά του Buddy Holly έκανα μόδα, ο John Lennon ήταν ένα ακόμη αλητάκι που έκλεβε 45αρια από το τοπικό δισκάδικο και γύριζε τα ρεβέρ του παντελονιού του μιμούμενος τα ροκαμπίλια της εποχής του. Που να ήξερε πως σε μερικά χρόνια θα τον μιμούνταν ο μισός πλανήτης! Παρέα με τα υπόλοιπα “αγγλόνια” φλερτάρει, οργίζεται, πουλάει μαγκιά ο,τι έκανε κάθε έφηβος στην ηλικία του δηλαδή.

Η έλλειψη της βιολογικής του μητέρας και οι απαντήσεις που δεν έχει πάρει ποτέ για την απουσία της έρχονται να καλυφθούν από τον ξαφνικό ερχομό της, γεγονός που θα προκαλέσει αναστάτωση στον John αλλά και στην σχέση του με την συγκροτημένη θεία Mimi που μεριμνά για την ανατροφή του όλα αυτά τα χρόνια. Μια μητέρα συνεσταλμένη, που διασκεδάζει, φλερτάρει, ένα πνεύμα φιλελεύθερο που λικνίζεται με την πρώτη ευκαιρία στους ρυθμούς της μουσικής. Όμως η απουσία και ο γυρισμός ενός ανθρώπου μπορούν να είναι το ίδιο επώδυνοι. Η ισορροπία στο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορεί να καλυφθεί από μια μητέρα “περαστική”. Από μια μητέρα που δεν αναλαμβάνει ποτέ τις ευθύνες της, μια μητέρα που βρίσκεται ακόμα παγιωμένη στη δική της εφηβεία. Συγκρούσεις, ρήξη στην ήδη προβληματική μεταξύ τους σχέση και έπειτα ο θυμός αλλά εδώ βρίσκεται το πραγματικό χάρισμα αυτού του ακόμα άσημου νεαρού. Θα μετατρέψει την απογοήτευση σε δημιουργικότητα, θα επιλέξει τα γρατζουνίσματα μιας μεταχειρισμένης κιθάρας από την πικρία, ίσως γιατί ένας έφηβος έτσι κερδίζει το ενδιαφέρον του γονιού. Ίσως πάλι επειδή πολύ απλά κατάλαβε πως η μουσική είναι αυτό που αναζητά όταν αντίκρισε για πρώτη φορά την μητέρα του να παίζει μπάντζο, ίσως επειδή όσο και να τον εγκαταλείπει θα αγαπάει αυτήν και ένα από αυτά που αγαπάει η ίδια τόσο πολύ.

Λένε πως οι μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή μας γίνονται σε ένα μόλις λεπτό, σε χρόνο ανύποπτο. Έτσι και η αλήθεια που καρτερικά αναζητούσαν οι άνθρωποι αυτοί τόσα χρόνια θα έρθει στην επιφάνεια εν μια νυκτί λυτρώνοντας τους από τα “γιατί” που τους στοίχειωναν. Μόνο και μόνο για να τους φέρει τόσο κοντά όσο λαχταρούσαν και για να τους πάρει ξανά μακρυά μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της ζωής. Υπάρχει όμως η αλήθεια που ούτε εξηγείται ούτε αναλύεται σε λόγια, αυτή της ανιδιοτελούς αγάπης που μέσα σε όλες τις δυσκολίες έχουν την τύχη να βιώνουν. Μιας αγάπης που όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε εκεί, την ένιωθαν στις καρδιές τους και την προσέφεραν ο ένας στον άλλο, ο καθένας με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Το αυστηρό βλέμμα της θείας που τρέμει από αγωνία, η μητέρα που κοιτά με μετανιωμένα μάτια ο John που η οργή είναι η άμυνά του για να προστατεύσει τον ευαίσθητο εαυτό του. Όμως μέσα από τόση αγάπη πάντα καλά πράγματα μπορούν να συμβούν, έτσι και ο Lennon θα πάρει τον δρόμο του στον οποίο θα συναντήσει εκείνους που θα μείνουν για πολλά χρόνια στη ζωή του και θα πορευτούν μαζί προς τη δόξα.

Μια ταινία που εστιάζει τον προβολέα της σε μια τόσο ευαίσθητη σχέση του Lennon με τις γυναίκες της εφηβείας του, προάγγελος της αγάπης που θα δεχτεί τα υπόλοιπα χρόνια από εκατομμύρια κόσμο. Δεν υπάρχουν στοιχεία τη λάμψης και της αίγλης που γνώρισε στα μετέπειτα χρόνια παρ' όλα αυτά έχει τον δικό της ξεχωριστό tempo: στριφογυρίζει γύρω από τις σχέσεις τριών ανθρώπων, αρπάζει την καρδιά ενός παιδιού και πετάει τα όνειρά του στα σύννεφα. Pure Rock 'n' Roll...

Salt [2010] - dir: Phillip Noyce

“I am not a spy...”


“…or am I”?

Αυτή δεν είναι μια ερώτηση που καλείται να απαντήσει η Evelyn Salt μιας και σπάνια θα δώσει απαντήσεις στο περιβάλλον της. Αυτή όμως είναι μια εύλογη ερώτηση στο μυαλό του υποψιασμένου - και μη - θεατή απ' τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Σαν πλαστικό ντόμινο που καταρρέει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέχρι να ακουμπήσει την άκρη και του τελευταίου κομματιού, η Salt τρέχει για να προλάβει να σώσει και να σωθεί. Why; Cause this is an action movie and it has just began!

Λίγο πριν τελειώσει άλλη μια βάρδια της στην CIA η Evelyn Salt βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με την κατηγορία πως είναι διπλός πράκτορας, γεγονός που στο επόμενο δευτερόλεπτο έχει δημιουργήσει υποψίες, αμφιβολίες, κρύο ιδρώτα στα καλοσιδερωμένα πουκάμισα των συναδέλφων της, καχύποπτες ματιές, ψιθύρους πίσω από κλειστά παράθυρα. Αλλά σε όλη αυτή τη διάρκεια (τι έκπληξη) η φερόμενη ως κατηγορούμενη έχει ήδη εγκαταλείψει το κτίριο. Δεν μένει λοιπόν τίποτε άλλο παρά να ξεκινήσει ένα ασταμάτητο ανθρωποκυνηγητό προς σε αυτήν που κρατά σφιχτά στα χείλη της την απάντηση: “ Who Is Evelyn Salt?”.

Κλωτσιές, μπουνιές και μεταξωτά μαλλιά, πιστολίδι που δεν σε αφήνει να εστιάσεις στα pop corn, άριστα μελετημένες σκηνές δράσης και πλοκή η οποία ακόμη και αν εξελίσσεται, εσένα δεν σε απασχολεί και πολύ μιας και η ουσία είναι στο που βρίσκεται και τι κάνει η Salt την κάθε στιγμή της ταινίας. Ο Phillip Noyce σου εγγυάται λεπτά αγωνίας, σαν αυτά που σου προσέφερε στο Clear & Present Danger και στο Patriot Games με επιτυχία. Δεν έχεις να ζητήσεις κάτι άλλο από ένα τέτοιο φιλμ. Έχει τόσα, αλλά και λίγα παραπάνω από αυτά που περιμένεις να δεις και αν εξαιρέσουμε μερικές υπερβολές σε κάποιες σκηνές εφόσον οι πρωταγωνιστές δεν είναι super heroes αλλά ordinary people, τότε έχεις ένα καλοχτυπημένο cocktail αδρεναλίνης που δεν θα προλάβει να σε ζαλίσει ακόμα κι αν έχεις ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Ένας ρόλος κομμένος και ραμμένος στα (λιγοστά) μέτρα του Tom Cruise που πέρασε στα ντελικάτα χέρια της Angelina Jolie και που σύμφωνα με πηγές τροποποιήθηκε προκειμένου να έρθει στο “ύψος” μιας γυναίκας. Προσωπικά πέρα από την αναμενόμενη αλλαγή στο όνομα δεν πιστεύω πως οι εμπλεκόμενοι άλλαξαν κάτι άλλο μιας και το σύμβολο της απόλυτης αμερικάνικης ομορφιάς επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ως μια από τις πιο ικανές action movie ηθοποιούς.

Το έχουν κάνει κι άλλες χωρίς να στιγματίσουν τη μνήμη μας ιδιαίτερα. Όχι γιατί δεν διαθέτουν την ικανότητα να κλωτσάνε ανάποδα και ταυτόχρονα να ρίχνουν ξερούς πέντε – έξι commandos, απλά γιατί δεν μπορούν να βρουν την ισορροπία που απαιτεί ο ρόλος αυτός ανάμεσα στην ανδρική και την γυναικεία πλευρά τους. Και αυτό είναι κάτι το οποίο παίζει στα δάχτυλά της η Jolie χρόνια μιας και ξέρει να πετά και την ίδια στιγμή να μαζεύει απ' τα σκουπίδια την ομορφιά της, να σου δίνει απ' τη σαγήνη της πάντα τόση όση χρειάζεσαι. Φαίνεται τόσο εύκολο γι αυτήν που αναρωτιέσαι γιατί να αμείβεται τόσο ακριβά μια ηθοποιός για μια τέτοια “ευκολία”. Όμως η ουσία δεν είναι πόσο εύκολο η δύσκολο είναι αυτό για την ίδια, αλλά για το εάν έχει καταφέρει μέσα σε 100 λεπτά να σε διασκεδάσει, γιατί δεν νομίζω πως η αρχική σου διάθεση ήταν να προβληματιστείς για την κατασκοπεία στη Ρωσία, ούτε για το εάν ο πρόεδρος της Αμερικής είναι ο διάολος μεταμορφωμένος.

Μόνη αντάξια της, η αιώνια creature κυνηγός Milla Jovovich, το κούρεμα - φετίχ της οποίας θεώρησε πρέπον να επαναφέρει - με μικρές παραλλαγές - ο σκηνοθέτης του Ultraviolet και στην Salt. Μόνο ένας άντρας θα μπορούσε να το κάνει αυτό γιατί πάνω απ΄ όλα, όλο αυτό το φιλμ ατελείωτης δράσης στοιχειώδες στρατηγικής, μηδαμινής αποτύπωσης στην μνήμη σου, είναι ένα παιχνίδι το οποίο ξέρουν πολύ καλά να στήνουν άντρες δημιουργοί, από τότε που ήταν ακόμα μικροί, έστω και με πλαστικά «στρατιωτάκια». This is a man's world, but I kinda like it...

Lets Roll!!

Η νέα κινηματογραφική σεζόν αρχίζει δυναμικά και μαζί της με πολύ όρεξη ξεκινάει και το b-roll! Έτοιμο να μιλήσει για ταινίες αλλά κυρίως να ζήσει τη χαρά της ανταλλαγής απόψεων. Με αυτούς που ψάχνουν τη λεπτομέρεια, το συναίσθημα, το στυλ, το νόημα, με αυτούς που τους αρέσει να χάνονται με τον δικό τους τρόπο στα καρέ μιας ταινίας.

Εδώ μιλάμε για το cinema. To σχολιάζουμε, το κράζουμε (με ευγένεια πάντα και χωρίς να προσβάλουμε τους γύρω μας, ξέρετε εσείς) το αγαπάμε, το σεβόμαστε, απογοητευόμαστε από αυτό, γελάμε μαζί του. Αλλά πάντα όταν το συζητάμε το απολαμβάνουμε και περισσότερο..

So, let's talk about movies...

Welcome all, to b-roll!