Ο κύριος Fox παίρνει πρωινό με τη συντροφιά της αγαπημένης του γυναίκας και του λατρεμένου του γιου. Διαβάζει την πρωινή εφημερίδα και αφού τελειώσει, οδεύει για την δουλειά. Είναι η ώρα που ξεκινάει η ημέρα και μαζί της ο στόχος για την εξασφάλιση ενός καλύτερου μέρους διαμονής για την οικογένειά του. Είναι η ώρα που τα κοφτερά δόντια και τα μυτερά του νύχια ετοιμάζονται να υπακούσουν το μυαλό, πραγματοποιώντας άλλη μια ατασθαλία. Γιατί, θα πρέπει να σας ενημερώσω πως ο κύριος Fox είναι μεγάλος ρέμπελος. Συν τοις άλλης, είναι και αλεπού.
Μια οικογένεια αλεπούδων ζει σε ένα λαγούμι όμως ο αρχηγός της, ο κύριος Fox δεν είναι πλέον ευχαριστημένος με αυτό. Πρώην κλεφτοκοτάς που αποφάσισε να νοικοκυρευτεί, λάτρης της παρανομίας, όσο και της φρέσκιας σάρκας ενός κοτόπουλου στα σουβλερά του δόντια, ονειρεύεται την μέρα που η αδρεναλίνη του θα εκτοξευθεί στα ύψη, κλέβοντας τους πιο ισχυρούς και πλούσιους ανθρώπους της πόλης. Η Φύση εναντίον του Ανθρώπου; Το έχουμε ξαναδεί αυτό το “έργο” και θα το βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Μόνο που εδώ εμφανίζεται μια μαγική κλειδαρότρυπα μέσα από την οποία ο θεατής μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή με την - αναπάντεχα - ανθρώπινη ψυχολογία του ζωικού βασιλείου που πρωταγωνιστεί, καταλήγοντας να ταυτιστεί μαζί τους. Αλεπούδες με ανασφάλεια, ντροπαλοί σκαντζόχοιροι, ψυχωτικοί αρουραίοι. Όλοι τους γνήσια outsiders, χαρακτήρες ενός ασυμβίβαστου φιλμ, περιφέρονται από καρέ σε καρέ για να συνθέσουν την τελική γκροτέσκ εικόνα του. Και μερικές φορές είναι πραγματικά μεγάλη απόλαυση να βυθίζεσαι στη δίνη κάτι τέτοιου.
Μέχρι πριν αρκετά χρόνια το μόνο που μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία των παιδικών βιβλίων ήταν το φαινομενικά όμορφο. Όμως τα βιβλία αυτά δεν γράφονται μόνο για να ψυχαγωγούν και να πλάθουν ιδανικούς (και ανύπαρκτους) κόσμους αλλά και να διδάσκουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαντικά, αλλά - δυστυχώς σήμερα - ξεχασμένα ιδανικά. Στον Φανταστικό κύριο Fox δεν είναι αδύνατη η πραγματική αγάπη, δεν είναι ανέφικτη η εμπιστοσύνη, είναι πολύ απλό να προσφέρεις σε αυτούς που αγαπάς, έχει πλάκα να ενώνεις τα μυτερά σου νύχια με τους φίλους σου και να φωνάζεις “ένας για όλους και όλοι για έναν”. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για μια απλή οικογένεια, αλλά για μια καλοκάγαθη, ενωμένη συμμορία έτοιμη να χιμήξει στον εχθρό χωρίς να υπολογίσει τη σωματική της ακεραιότητα και αυτή είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που μπορεί να αφηγηθεί κανείς.
Ο αγαπητός Wes Anderson, σίγουρα βρίσκει την ιδέα του τρομακτικού εκστατική, γι' αυτό και επέλεξε την (λίγο σπάνια) μέθοδο του stop motion animation για να παρουσιάσει το ομώνυμο βιβλίο του Roald Dahl, μεταφέροντας για πρώτη του φορά ένα παιδικό βιβλίο στην μεγάλη οθόνη. Δεν είναι όμως εύκολο να σκηνοθετήσεις μια παρέα από άγρια ζώα που κινούνται σπασμωδικά και ταυτόχρονα να δείχνουν όμορφα! Διαλύοντας το συμβατικό καλειδοσκόπιο που θα χρησιμοποιούσε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Anderson επιλέγει να δει την ιστορία αυτή μέσα από το ιδιόμορφο πρίσμα του σαρκασμού, του υποχθόνιου, του black humor και να πετύχει αυτό που μέσα του θα αναζητούσε σαν αποτέλεσμα, αισθανόμενος ίσως και ο ίδιος, ως ένα αλλιώτικο παιδί.
Μακριά από σύγχρονες μεθόδους, γκλάμουρ σκίτσα με άψογα φινιρίσματα, παρά μόνο με κούκλες λες και φτιαγμένες από άχυρο και κουρέλια, στήνει με δεξιοτεχνία τις μαριονέτες του. Προσκαλεί λαμπερές φωνές και παρέα με το κοφτερό (όσο και τα περισσότερα δόντια των πρωταγωνιστών) σενάριο χτίζει αξιολάτρευτους χαρακτήρες. Ανακατεύει μια-δυο φορές την παλέτα των πιο γήινων χρωμάτων αυξομειώνοντας το κοντράστ, χαμηλώνει τα φώτα στις υπόγειες σκηνές και προσκαλεί τον, σωματικά πανομοιότυπο με τον ήρωά του, Jarvis Cocker να τραγουδήσει το φολκλόρ τραγούδι που του έγραψε.
Που οφείλεται το διαμαντένιο αποτέλεσμά της ταινίας; Μήπως στην υπέροχη σύμπραξη του ταλέντου του φανταστικού κυρίου Anderson, και της λιγοστής δημοτικότητας του συγκεκριμένου βιβλίου του Dahl, γεγονός που ελαφρύνει το βάρος μιας ενδεχόμενης όχι και τόσο επιτυχημένης μεταφοράς; Συνταγή δοκιμασμένη από λιγοστούς επιτυχημένη σχεδόν πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αμέριστη φροντίδα που έχει δείξει ο δημιουργός της στην λεπτομέρεια της κάθε σκηνής είναι αρκετή για να παραδώσει στον θεατή αξέχαστες φωτογραφικές εικόνες τυπωμένες σε ιλουστρασιόν χαρτί.
Σε αναζήτηση πληροφοριών γι' αυτό, μαθαίνουμε πως ο Dahl πριν το γράψει είχε χάσει το ένα από τα πέντε του παιδιά, θλιβερό συμβάν που τον οδήγησε στην σκιαγράφηση ενός υπέρ – προστατευτικού κύριου Fox. Κατ' εικόνα και καθ΄ ομοίωσή του; Αναλογιζόμενη την ευαισθησία των συγγραφέων παιδικών βιβλίων, σχεδόν σίγουρα ναι.
“I'm not different, am I?”
“We all are. Him, especially. But there's something kind of fantastic about that, isn't there?”
“Not to me. I'd prefer to be an athlete.”
Αυτός είναι ο κύριος Fox. Απλά, Φανταστικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου