Stone [2010] - dir: John Curran

Ο Stone είναι ένας φυλακισμένος που έχει εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του σε μια φυλακή του γκρίζου Detroit. Η Lucetta είναι η γυναίκα του που επιθυμεί διακαώς να τον έχει πάλι κοντά της και θα έκανε τα πάντα για να το πετύχει. O Jack είναι αυτός που θα συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να εξεταστεί η αναστολή του Stone. Όταν ο τελευταίος θα προσπαθήσει μέσω της γοητευτικής γυναίκας του να επηρεάσει τη γνώμη του Jack προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, τότε τα πράγματα θα αρχίζουν να περιπλέκονται. Γιατί κάποιος τους λέει ψέματα.

Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που αποδεικνύονται εξαιρετικά γενναιόδωρες προσφέροντάς σου κάτι άλλο από αυτό που υποψιάζεσαι εξ αρχής πως θα πάρεις από αυτές. Το Stone καταφέρνει πολύ επιδέξια να σου δώσει τροφή για να σκεφτείς και να καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα τοποθετώντας σε ενώπιον των ηρώων, αλλά και των δικών σου ορίων και πιστεύω. Που ξέρεις, ίσως τελικά η ταινία να αφορά εσένα.

Ο Jack και η Madylyn, ο Stone και η Lucetta, δύο ζευγάρια ηλικιακά αντίθετα αλλά ψυχικά ταυτόσημα συναντιούνται. Κάποιοι τους νιώθουν την ανάγκη για προσοχή και φλέγονται στη ιδέα της εγκατάλειψης, ενώ κάποιοι άλλοι αισθάνονται ήδη εγκαταλελειμμένοι και αναζητούν στήριξη σε πράγματα που δεν βλέπουν αλλά αντιλαμβάνονται, όπως οι ανώτερες δυνάμεις, θρησκευτικές και μη. Τοποθετημένοι στις τέσσερις άκρες ενός αόρατου σταυρού, οι ήρωες αυτής της ταινίας θα πλησιάσουν φευγαλέα προς το κέντρο που βρίσκεται η αλήθεια για να την αγγίξουν, πάντα όμως θα νοιώθουν αδύναμοι απέναντί της και θα επιστρέφουν πίσω στον μοναχικό τους εαυτό.

Ο θρησκευτικός υποβολέας που ακούγεται σχεδόν καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας καταφέρνει να σε υπνωτίσει και να σε αφήσει έρμαιο της ήδη υπνωτισμένης ζωής των πρωταγωνιστών. Πατώντας με πολύ άνεση στην ομιχλώδες ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Curran, θα ξετυλίξει τους σκοπούς του κάθε χαρακτήρα για να τους περιπλέξει ακόμα περισσότερο γύρω τους. Και ενώ αρχικά έχεις την εντύπωση ότι μπορείς ίσως και εύκολα να ψυχολογήσεις τις συμπεριφορές τους έρχεσαι αντιμέτωπος με τις σκέψεις σου που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση. Το πέπλο του μυστηρίου όμως βρίσκεται κάτω από αυτό του θρησκευτικού αρχέτυπου και η ιδιότητα του καλού και του κακού αλλάζει διαρκώς χέρια, το ίδιο και αυτή του πιο δυνατού.

Η αρχή είναι το τέλος και το τέλος η αρχή, το βούισμα της μέλισσας μέσα στο μυαλό δεν σταματάει όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι χαρακτήρες θα μείνουν ίδιοι, παρ' όλα αυτά δέχονται να περπατήσουν στην κινούμενη άμμο της ηθικής, ρισκάροντας να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο υπόκωφος ήχος που εσκεμμένα συνοδεύει αρκετές από τις στιγμές της ταινίας κάνει την καρέκλα σου άβολη και εσύ περιμένεις με αγωνία να συμβεί μια έκπληξη που θα ανατρέψει τα πάντα, αλλά όλα θα επιστρέψουν εκεί που ήταν πριν. Όμως αυτές οι ζωές θα αποδειχθούν παράλληλες και θα περπατήσουν όλες στην ίδια ευθεία: η αιτία που οδήγησε τον Stone στην φυλακή ίσως γίνει η λύτρωση του Jack. Το τσιγάρο της μοναξιάς που καπνίζει η Lucetta μοιάζει με αυτό της Madylyn. Το βλέμμα του Jack στρέφεται σε μια ανώτερη δύναμη, ίσως την ίδια που βοηθάει την Madylyn να συνεχίζει τη ζωή της.

Edward Norton και Robert De Νiro επιστρέφουν στους στιβαρούς δραματικούς ρόλους ενώ η Milla Jovovich αποδεικνύεται ξανά, μια άξια ηθοποιός που τυχγάνει να είναι όμορφη και όχι το αντίθετο που αρκετοί υποστηρίζουν. Δεν ξέρω εάν κάποιος από τους χαρακτήρες θα καταφέρει να γίνει συμπαθής, σίγουρα όμως όλοι τους θα βρεθούν υπό αμφισβήτηση όπως και η ταινία που δημιούργησε ο Curran. Και εγώ πιστεύω πως εκείνοι που δεν ενθουσιάστηκαν ίσως να περίμεναν μια χορταστική μπουκιά στην οποία θα κατανοούσαν όλες τις γεύσεις.

Εδώ όμως έχουμε τέσσερις χαρακτήρες που δεν θα ανακαλύψεις ποτέ ποιες είναι οι προθέσεις τους. Αυτές οι μάσκες δεν θα πέσουν. Sorry...