10/3/11

Blue Valentine [2010] - dir: Derek Cianfrance

Είναι ελάχιστες οι φορές που μια ταινία έχει να κάνει περισσότερο με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και όχι τόσο με την πρωτοτυπία της θεματολογίας της. Το Blue Valentine φτιάχτηκε για να ξεφύγει από τα όρια μιας οθόνης, για να αφήσει τους πρωταγωνιστές του να αναπνεύσουν το ίδιο οξυγόνο με εμάς, να μας αιχμαλωτίσουν ώστε να νιώσουμε μαζί τους ένα - ένα τα συναισθήματα που βιώνουν. Ούτως ή άλλως αυτοί δεν πονάνε πραγματικά, παρά μόνο εμείς.

Όταν τελειώνει ένας έρωτας κλείνουμε τα μάτια για να πάμε πίσω και να θυμηθούμε στιγμιότυπά του, να αισθανθούμε ξανά έστω για δευτερόλεπτα εκείνη την υστερική ευτυχία. Ο Derek Cianfrance ακολουθεί αυτόν τον δρόμο, ανοιγοκλείνει τα δικά του προκειμένου να μας πάει μια μπρος και μια πίσω στο χρονικό μιας ιστορίας που ξεκίνησε από έρωτα. Αρχίζοντας από το παρόν θα επιστρέψει στο παρελθόν στην αρχή του, για να καταλήξει στην φθορά του, την πιο επίπονη από όλες, την μονόπλευρη. Ο ρομαντικός Dean ερωτεύτηκε την απόμακρη Cindy, η ρεαλίστρια Cindy ερωτεύτηκε τον προστατευτικό Dean. Οι διαφορετικοί χαρακτήρες τους βρήκαν για λίγο καιρό ένα σημείο ισορροπίας μέχρι που ενώθηκαν με δύο βέρες και ένα παιδί. Αλλά σπάνια ο ρεαλισμός με την ονειροπόληση κατάφερναν να συμβιώνουν.

Ο Dean ξεγυμνώνει τον εαυτό του χωρίς να φοβάται ενώ η Cindy προστατεύει τον δικό της από φόβο. Αυτός δεν κάνει ποτέ σχέδια για το μέλλον, εκείνη δεν μπορεί να μην σκέφτεται το αύριο. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μελοδράματα και ο Cianfrance δεν θα υποκύψει σε υπερβολές, παρά μόνο σε αυθόρμητους διαλόγους που γίνονται σε κιτς ξενοδοχεία και αληθινά αισθήματα που εκφράζονται βίαια σε χώρους εργασίας. Κάτω από το επιτηδευμένο μπλε φως του δωματίου που θα έπρεπε να αναζωπυρωθεί ένας έρωτας, ανταλλάσσονται γλυκόπικρα βλέμματα παραδίδοντας μαθήματα αληθινής ζωής.

Στο ρεσιτάλ συναισθημάτων τα ηνία κρατά ο Ryan Gosling που αποτυπώνει έναν ανιδιοτελές χαρακτήρα, σπάνιο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και φυσικά, o gentleman που υποδύεται, δεν θα μπορούσε και στην πραγματικότητα να κάνει πέρα την Michelle Williams η οποία σε στιγμές δείχνει να μαγνητίζει την αξεπέραστη λάμψη του. Και είναι τόσο ιδανικά τα ποσοστά της χημείας ανάμεσά τους που θα μπορούσαν πράγματι να τους καθιερώσουν στην ιστορία των πιο ταιριαστών κινηματογραφικών ζευγαριών.

Το Blue Valentine όμως παρ' όλη την δραματική του φύση, δεν σε κάνει να λυπάσαι για τον συγκεκριμένο έρωτα που δεν επιβίωσε αλλά για την μη αναστρέψιμη φθορά του, που αργά η γρήγορα έρχεται για όλους μας. Δυστυχώς ελάχιστοι αποδέχονται το γεγονός πως ο έρωτας κάποτε τελειώνει. Δίνει όμως την θέση του σε άλλα συναισθήματα όπως την αγάπη, την εκτίμηση, την συντροφικότητα. Ο Cianfrance το γνωρίζει αυτό αλλά παρ' όλα αυτά επέλεξε να πλάσει την ιστορία ενός ζευγαριού που δεν ενδιαφέρθηκε να ζήσει χωρίς έρωτα, που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από αυτόν και αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την έλλειψή του. Και φυσικά αυτός που επαναστατεί διακρίνεται πάντα από ειλικρίνεια, γι αυτό και ο Dean και η Cindy αφέθηκαν σε διαλόγους που τσάκισαν αλλά και γιάτρεψαν. Τελικά, το Blue Valentine δεν σε κάνει να λυπάσαι για τον συγκεκριμένο έρωτα που δεν επιβίωσε, αλλά να χαίρεσαι που κατάφερε να υπάρξει.

Ένα μελαγχολικό μπλουζ συναισθημάτων, μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, ένα από τα πιο όμορφα χαστούκια που μπορείς να εισπράξεις. Blue Valentine, όπως λέμε Μελαγχολικός Έρωτας.




P.S: Μην παραλείψετε να δείτε το υπέροχο sequel εικόνων που συνοδεύει τους τίτλους τέλους.




3 σχόλια:

Αρτέμης είπε...

όχι και κιτς το ξενοδοχείο...

Penelopi είπε...

κιτς καρα κιτς Αρτέμη! επιτηδευμένο κιόλας....αλλά ξέρω εσένα σ άρεσε ιδέα της "Σπηλιάς του Έρωτα" :PP

zouri1 είπε...

αν και η ταινία έπιασε το άλυτο θέμα των σχέσεων,νομίζω ότι είναι πολύ κουραστική.
Μας πηγαίνει μπρος πίσω στην ζωή των πρωταγωνιστών,δείχνοντας μας τις αντιθέσεις από τον μεγάλο έρωτα του πρώτου διαστήματος στην μεγάλη απογοήτευση κατόπιν και στα πολλά πολλά προβλήματα τόσο από τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους όσο και από την επαγγελματική αστάθεια και το ποτό του πρωταγωνιστή.
Κλασική αμερικάνικη βιογραφία με θέματα,εικόνες και αντιμετώπιση στην άλλη πλευρά του πλανήτη.
Αρκετά μελαγχολική δεν βλέπεται ευχάριστα σε κουράζει χωρίς να οξύνει το μυαλό σου.
Η βαθμολογία μου με άριστα τα 5 *,είναι 2,5 *.