127 Hours [2010] - dir: Danny Boyle

Φαντάζομαι πως οι αληθινές ιστορίες μπορούν εύκολα να γίνουν πειρασμός για έναν σκηνοθέτη, αλλά και για έναν ηθοποιό. Όπως η ιστορία ενός πολύ απλού ανθρώπου, του Aron Ralston. Ένας Αμερικανός ορειβάτης που έπαιρνε τα βουνά και τα φαράγγια για να εισπνεύσει ζωή. Που έβαζε σε λειτουργία ένα νοητό χρονόμετρο το οποίο επέτρεπε στους γύρω του να περάσουν μαζί του λίγες στιγμές, ώσπου να το βάλει στα πόδια για να απομονωθεί στη φύση, εκεί που οι πνεύμονές του γέμιζαν αδρεναλίνη. Εσωστρεφής αλλά ευτυχισμένος, πλήρης μέσα στην μοναξιά του.

 

Τον Απρίλιο του 2003, καθώς βρίσκεται σε μια ακόμη ορειβατική εξόρμηση, ένας βράχος καταπλακώνει το δεξί του χέρι και τον ακινητοποιεί. Τώρα, δεν μπορεί να πετάξει από βράχο σε βράχο για να ξεφύγει, πρέπει να μείνει εκεί και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, αυτός απέναντι σε εκείνο, μόνοι τους. Καθώς οι ώρες περνούν, η σωματική κατάπτωση δημιουργεί παραισθήσεις αλλά τα στιγμιότυπα του παρελθόντος του δίνουν αντοχές. Οι γονείς, η σωτηρία του, η παλιά του αγάπη, ένας άντρας που ονομάζεται Blue John, μία ραδιοφωνική εκπομπή, οι φίλοι, πραγματικά είμαι σίγουρη, οι πιο βαθιά χαραγμένες, πέντε ημέρες της ζωής του. Τότε όμως, στο όριο της εξάντλησης, εμφανίζεται η εικόνα ενός μικρού και άγνωστου παιδιού που του χαμογελά με αθωότητα και μέσα σε ελάχιστα λεπτά ο Aron ξέρει πως δεν έχει άλλα περιθώρια, πρέπει να τρέξει κοντά του.

Οι Άγγλοι δεν φημίζονται για το μελόδραμα τους και ιδιαίτερα ο Danny Boyle, το αγαπημένο παιδί της χώρας του. Και όπως προανέφερα, οι πραγματικές ιστορίες μπορούν πολύ εύκολα να γίνουν δίκοπο μαχαίρι μιας και είναι εύκολο να χαθεί η ισορροπία μεταξύ αληθινού και φανταστικού, να επιστρατευτούν εντυπωσιασμοί και ανεξέλεγκτοι μελοδραματισμοί. Όχι όμως εδώ. Πολύ σοφά ο αγαπητός Άγγλος, αφήνει για λίγο στην άκρη τον σκηνοθετικό του πλουραλισμό, αγνοεί διακριτικά το υπέροχο άγριο τοπίο και εστιάζει στον πρωταγωνιστή του. Γιατί ο Boyle δείχνει να έχει μελετήσει πολύ σωστά τον χαρακτήρα του Ralston. Ρεαλιστής, με χιούμορ, αισιοδοξία και με πάρα πολύ δύναμη μέσα του, γι αυτό και γυρνά την πλάτη στην γραφική μπέρτα του ήρωα που ίσως να του φορούσε ένας Αμερικανός σκηνοθέτης. Τοποθετεί την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις, μακάβριες μεν αλλά πολύ απλές: ή θάνατος ή ζωή. Ένας άνθρωπος μονάχος, παγιδευμένος κάτω από μια πέτρα με το δεξί του χέρι νεκρό, μια ταινία που θα μπορούσε να οδηγηθεί στην αποτυχία καταντώντας ένας κραυγαλέος έπαινος για τη θέληση της ζωής. Όμως στον Boyle ποτέ δεν άρεσε να φωνάζει το νόημα αλλά να το ψιθυρίζει με εικόνες.

Αν ρωτούσαν τα κοντινά πρόσωπα του πραγματικού Aron, για το εάν πίστευαν πως θα επιβίωνε, έχω την εντύπωση ότι όλοι θα απαντούσαν με σιγουριά πως, ναι. Και ίσως και αυτοί να περίμεναν όπως και ο ίδιος, ότι ο βράχος αυτός θα έρθει κάποια στιγμή στη ζωή του για φρενάρει το Εγώ του και να του επιβάλλει να λογαριάσει τη ζωή του διαφορετικά. Και ο δικός του βράχος, αν και άδικα τόσο βαρύς, κατάφερε να γίνει θρύψαλα μπροστά στην θέληση του για ζωή. Γιατί ο Aron μπορεί να επέλεγε συχνά την μοναξιά, αλλά μέσα από αυτήν είχε μάθει να επιβιώνει συναισθηματικά και σωματικά χωρίς να έχει την ανάγκη κανενός, να βασίζεται στις δικές του δυνάμεις. Και ευτυχώς, η δίψα να επιστρέψει στους δικούς του ανθρώπους, δεν ήταν από ανάγκη, αλλά από αγάπη.

Δεν ξέρω αν ο Ralston αποφάσισε να ζήσει για την ανάμνηση του χθες ή για την ανυπομονησία του αύριο, αλλά είμαι σίγουρη πως ακολούθησε τη φωνή μέσα του που του φώναξε δύο λέξεις: “Choose Life”, εκείνες που κατάφερε να φωνάξει με την δική του δύναμη ο Mark Renton στο Trainspotting, το 1996. Θυμάστε;