20/12/10

W. [2008] - dir: Oliver Stone

Πως είναι να γεννιέσαι με όλο το βάρος του κόσμου στην πλάτη σου;

Η κάμερα στρέφεται στα χρόνια της αθωότητας, στο 1966 όπου ο George Bush Junior περνάει από τα παραδοσιακά καψόνια που επιβάλλει η εισαγωγή στις φοιτητικές λέσχες. Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και η αποστομωτική του μνήμη κερδίζουν τον θαυμασμό των γύρω του, γι αυτό και γίνεται αμέσως δεκτός. Ίσως αυτή και μόνο η σκηνή να είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ποιος είναι ο W.


Ο Oliver Stone μας έχει αποδείξει πολλές φορές την πώρωση του με τους “βασιλιάδες” της χώρας του: JFK, Nixon. Ένας σκηνοθέτης που λατρεύεται και μισείται για πολλούς λόγους, καθρεφτίζει τον εαυτό του σε ανθρώπους που βιώνουν το ίδιο ακριβώς. Τρις κατάρατοι και είδωλο - λατρεμένοι, όχι τυχαία όλοι τους πρόεδροι, όχι μόνο ενός έθνους αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Και φυσικά, γιατί να μην ασχοληθεί με έναν ακόμα, ειδικά την εποχή που ήταν από τους πιο εύκολους στόχους; Μην ξεχνάμε εξάλλου πως ο Stone, έχει μια χρόνια προσκόλληση σε θέματα πολέμου αλλά και σε πολιτικά πρόσωπα, μαγεμένος ίσως από τους μύθους που πλάθονταν γύρω από αυτά.

Επιλέγοντας να πλησιάσει τα ευαίσθητα εφηβικά χρόνια του πρώην προέδρου της Αμερικής, ξετυλίγει το κουβάρι του παρελθόντος ενός ανθρώπου που άφησε στην άκρη το όνειρο να γίνει παίκτης που baseball, για να διαχειριστεί το βάρος του ονόματος που κληρονόμησε. Μεγαλωμένος για να συγκρίνεται πάντα με τον αδελφό του, να πετιέται στη γωνία ως μη-επαρκής από έναν πατέρα αγωνιστή, ο W έπεισε τον εαυτό του να αναλάβει την “οικογενειακή επιχείρηση”, την διακυβέρνηση του τόπου του, για μπορέσει να αισθανθεί σωστός γιος. Κι έτσι, σιγά σιγά ο Stone χτίζει το τραγικό πορτραίτο εκείνου, που η έμμονη ιδέα της κατωτερότητας τον έσπρωξε στην προεδρική καρέκλα και αυτός απλά κάθισε. Εξάλλου η σκέψη πως εκεί ανήκει είχε φυτευτεί πριν χρόνια στο μυαλό του. Και φυσικά καμιά αντίστοιχη για αποχώρηση δεν φυτεύτηκε ποτέ.


Όμως είναι επόμενο για τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν μέσα σε ανταγωνιστικό περιβάλλον να διατηρήσουν αυτήν τους την ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους και να εξαντλούνται στην ψυχοφθόρα αναζήτηση της επιβεβαίωσης, η οποία συνήθως οδηγεί σε λάθος επιλογές. Ο W άπλωσε τα πόδια του πάνω στο οβάλ γραφείο γιατί έτσι ένιωσε σπουδαίος, έστειλε στρατεύματα στο Ιράκ επειδή έτσι πίστεψε πως θα κέρδιζε τον θαυμασμό και ξεστόμισε ουκ ολίγα μεγάλα λόγια επειδή κάποιοι χαμογελούσαν σε κάθε ένα από αυτά με συμπάθεια. Τι από αυτά ήταν πραγματική επιλογή δική του; Ίσως ο γάμος με την Laura, εκείνη που αγάπησε τον αυθόρμητο και φωνακλάδικο εαυτό του.


Με ύφος διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Stone, σκηνοθετεί τη βιογραφία ενός ακόμα επικηρυγμένου (καθηλωτικός ο Josh Brolin που σε στιγμές νιώθεις πως έχεις μπροστά σου τον ίδιο τον Bush) για να καταλήξει πανηγυρικά σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι ένας λάθος άνθρωπος βρισκόταν για χρόνια σε λάθος θέση. But two wrongs make one right. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία και για οκτώ χρόνια πρέσβευε στο συγκεκριμένο έθνος ένας ατίθασος έφηβος που προσπαθούσε να επουλώσει τα παιδικά του τραύματα. Είμαστε ο,τι τρώμε και οι Αμερικανοί για χρόνια επέμεναν να “γευματίζουν”το πρόσωπο του Bush. La mala educación...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το Nightmare Before Christmas που πήγε καλέ?

Penelopi είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε καλησπέρα και καλώς ήρθες όποιος κι αν είσαι!

Λοιπόν, το Nightmare δυστυχώς μεταφέρεται για..του χρόνου :)Οι επανηλημένες ιώσεις είχαν άλλα σχέδια για εμένα, δεν με άφησαν να ασχοληθώ καθόλου με αυτό και το συγκεκριμένο κείμενο ήθελα να βγει στο b-roll την περίοδο των γιορτών.

Δες όμως, το αντικατέστησα με κάτι πολύ καλό, φρέσκο και απόψε διαγωνιζόμενο.
Ευχαριστώ πολύ για την παρατήρηση, καλή συνέχεια:)