Η εκρηκτική Bo Derek αναδύεται από την θάλασσα ως μια άλλη λουόμενη Αφροδίτη της εποχής της. Βρεγμένη και πανέμορφη, με μια απίστευτη φρεσκάδα στο πρόσωπο και τα υπέροχα κρυστάλλινα μπλε μάτια της, τρέχει αργά προς το μέρος σου. Το σώμα της αγαλματένιο και απόλυτα αισθησιακό, σχίζει τον αέρα και φτάνει κοντά σου, σε αναζητά. Dream on....
Στην δεκαετία του '70, που έχει χαρακτηριστεί ως αυτή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, άνθρωποι μιλούν για σχέσεις, ηλικία και φυσικά για το σεξ. Σε μια εποχή που οι γυναίκες πλέον φοράνε παντελόνια και οι άντρες επίσης αλλά “καμπάνα”, ο George και η Samantha (εξαιρετικά sexy στο ανδρόγυνο look της η Julie Andrews) ψάχνουν να βρουν τι θέλουν ο ένας από τον άλλο, αλλά και από τον εαυτό τους. Σεξ; αγάπη; κι άλλο σεξ; σεξ με άλλους; Βασικά ο George τα θέλει όλα αυτά μιας και το καμπανάκι των σαράντα δύο ξαφνικά χτυπάει και του θυμίζει πως δεν είναι νιάτο, άρα ίσα που προλαβαίνει να γνωρίσει και άλλες γυναίκες. Typical male..
Άντρας που προσπαθεί να παραμείνει νέος έχοντας δίπλα του νεαρές κοπέλες, βάζει μπρος όλη του την γοητεία και βγαίνει για το κυνήγι του perfect 10, του καλύτερου δυνατού δηλαδή. Δεν έχει σημασία που είσαι 1,50 και ο Dudley Moore, γιατί τότε το σεξ υπήρχε απλόχερα παντού, όπως και τα λεγόμενα joints, άρα ο συνδυασμός των δύο και το πνεύμα της εποχής έκαναν εύκολη την εύρεση συντρόφου για μια νύχτα. Ένας άντρας που ξέρει τι θέλει αλλά αρνείται να το παραδεχτεί, δίνει μια ακόμη ευκαιρία στον εαυτό του να γευτεί τον έρωτα και να φαντασιωθεί ακόμη και την πιο όμορφη γυναίκα. Και να που θα μπορούσε να την έχει. Όντως;...
Ο αγαπητός Blake Edwards επέλεξε τότε να κάνει ένα διασκεδαστικό πέρασμα από την αντρική ψυχοσύνθεση πλάθοντας μια ιστορία διαχρονική μέχρι και σήμερα. Ο Χρόνος έρχεται να επισκεφθεί τον συμπαθέστατο George αλλά ο ίδιος δεν είναι ακόμα έτοιμος να του ανοίξει διάπλατα την πόρτα και να τον υποδεχτεί με χαμόγελο. Γιατί μαζί του έχει φέρει την ακάλεστη φίλη του την Ανασφάλεια η οποία όχι μόνο δεν έχει τρόπους, αλλά προσπαθεί να τρυπώσει στις σκέψεις του.
Η κάθε εποχή όμως χειρίζεται ανάλογα την πάροδο του χρόνου και ίσως το πιο ιδιότυπο σε αυτήν την ταινία να είναι πως ο Edwards επέλεξε έναν άντρα για τον φέρει αντιμέτωπο μαζί της. Μπορεί για λόγους ευκολίας μιας και η πολυπλοκότητα του γυναικείου μυαλού και ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεται και αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση να απαιτούσε περαιτέρω έρευνα από τον δημιουργό, ίσως για λόγους βιωματικούς. Εγώ όμως τείνω να πιστέψω πως ήθελε για μια ακόμα φορά να διαφέρει από τους γύρω του, τολμώντας να προβάλλει έναν ευαίσθητο και ανασφαλή άντρα, εικόνα σπάνια για εκείνη την εποχή – και όχι μόνο. Η τόλμη του όμως δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Τα πλούσια πάρτυ του “ενοχλητικού” γείτονα που κατασκοπεύει συχνά πυκνά ο George περιέχουν αρκετές γυμνές σκηνές ικανές να σε κάνουν να κοκκινίσεις ακόμα και σήμερα, ενώ ο βουβός θόρυβος του συνωστισμένου πλήθους θυμίζει έντονα ένα άλλο “Πάρτυ”.
Αρκετά παραγκωνισμένο, τοποθετημένο κάτω απ την ταμπέλα του σαχλού, το “10” είναι για πολλούς μια από τις πιο μέτριες ταινίες του λατρεμένου Edwards. Ναι φυσικά, δεν φτάνει την αίγλη του Breakfast at Tiffany's, ούτε τους σκανδαλιάρηδες Ροζ Πάνθηρες όμως δεν σταματάει σε κανένα σημείο του να είναι ο ίδιος χιουμοριστικός αντικατοπτρισμός εκείνης της αθώας εποχής μια μανιέρα που πάντα χαρακτήριζε αυτόν τον δημιουργό. Και το πιο σημαντικό απ΄ όλα, είναι πως ο συγκεκριμένος κατάφερνε να καταγράφει το στίγμα της εποχής του όταν ο ίδιος το ζούσε, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούσε ένα υπέδαφος για να αναπτυχθεί στον μελλοντικό θεατή μια νοσταλγία για αυτήν. Και είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα που κρατάει τέτοιες ταινίες ζωντανές στις καρδιές μας.
Παλιές καλές εποχές που θα έλεγαν και οι γονείς μας και θα είχαν απόλυτο δίκιο, διότι στα 70ς οι άνθρωποι δεν είχαν μεταμορφωθεί ακόμα σε υπερκαταναλωτικά και αντικοινωνικά όντα, χαίρονταν τον έρωτα, την μουσική, την μόδα, την ομορφιά και γενικά την ζωή χωρίς να το πολύ σκεφτούν. Η μηχανή του χρόνου πότε θα εφευρεθεί;
